Edmond Bouchie De Belle
"La Macedoine Et Les Macedoniens"
Librarie Armand Colin
103, Boulevard Saint-Michel, Paris
1922



LÉGITIMITÉ HISTORIQUE DU NOM DE LA MACÉDOINE ET DES MACÉDONIENS

Les noms "la Macédoine" et "les Macédoniens" existent pendant des siècles mais
ils ont été souvent reniés et la lutte relative à la légitimité du territoire
de la Macédoine est liée à ces noms. La nation macédonienne est formée dans le
cadre du territoire géographique-historiquie de la Macédoine au cours d’un
processus de développement permanent (tribu, peuple, nation) et elle a acquis
la légitimité envers le territoire de la Macédoine en devenant héritier de
toutes les traditions et de valeurs historiques et de culture autochtones sous
le nom de la Macédoine pendant des siècles, comme son nom légitime du point de
vue ethnique et historique. L’existence de la nation macédonienne a toujours
inquiété les États voisins (la Grèce, la Bulgarie, la Serbie et l’Albanie) qui
s’unissaient dans leur politique de non-reconnaissance de l’existence
de la nation, de la langue et de l’État macédoniens. Surtout après le partage
de la Macédoine en 1913 et en 1919, ils s’efforcent à dénationaliser
le peuple macédonien qui s’oppose énergiquement dans toutes les parties
de la Macédoine sous le régime étranger et combat pour la liberté nationale
et son propre État. Dirigé par les organisations nationales et le mouvement
communiste, il se bat en même temps pour le nom macédonien national et d’État.

Après la formation de l’État fédéral macédonien en 1944, pour la première fois
au cours de l’histoire récente de la Macédoine, le nom historique
"la Macédoine" - "les Macédoniens" devient officiel. Après la Deuxième guerre
mondiale commence le processus de la promotion et de l’affirmation internationales
de l’État, de la langue et de la culture macédoniens. En 1944, la Serbie
reconnait la nation et l’État macédoniens. Ce fait est re-confirmé par l’Accord
de 1996 par lequel elle reconnait la R. de Macédoine sour son nom constitutionnel.
A l’exception de la période 1944-1948, la Bulgarie renie ontinuellement la nation
et la langue macédoniennes bien qu’en 1991, elle reconnaît l’indépendance de la
R. de Macédoine. Bien que la Grèce reconnaît la Macédoine comme État dans
le cadre de la RSF de Yougoslavie, depuis 1991, elle conteste le nom de
la République de Macédoine avec la tendance de rénier aussi l’identité et
la légitimitié de la nation et de la langue macédoniennes. Par l’Accord
provisoire de 1995, la Grèce reconnait l’indépendance de la R. de Macédoine
et son intégrité territoriale.

Au cours du processus de l’acquisition de l’indépendance et de la reconnaissance
internationale de la République de Macédoine, l’État, la nation, la langue et
la culture macédoniens sont complètement affirmés. La reconnaisssance
de la République de Macédoine par un grand nombre de pays représente le triomphe
de la vérité historique et de la justice, la confirmation de la légitimité
historique et de la continuité de la nation et de l’État macédoniens.
La politique pacifique et la coopération active de la R. de Macédoine avec ses
voisins et autres pays, sa détermination d’appliquer des standards internationaux
sont la meilleure voie vers sa prosperité ultérieure et pour surmonter les
récidives du passé.

За автентичноста на Македонците во почетокот на XX век говори и сведоштвото на
Французинот Едмон Бушје Де Бел кој престојувал на овие простори и имал прилика
од непосредна близина да ги следи состојбите во овој бурен период од историјата
на Блаканот. Овој известувач и патеписец во склоп на Француските трупи
престојувал на територијата на Македонија повеќе години минувајќи по нејзините
патишта и предели - Острово, Лерин, Солун, Битола, Прилеп за да заврши во Скопје
каде и трагично умира во октомври 1918 година. За Македонците тој ќе рече:
“Тоа е “оспорувана раса“ која себеси не се поистоветува ниту со Бугарите, ниту
со Србите“ а за “Македонското прашање“ ќе рече: “Македонскиот проблем не постои
ниту од денес, ниту од вчера. Македонија и Македонците зад себе имаат долго
минато, но тие нема да престанат да ја загрижуваат Европа.“.
Гледано низ призмата на тој даден момент, Едмон Бушје Де Бел вака ги оценува
изгледите на Македонија и Македонците : “ Ако Македонија остане таква какви што
е сега, затворено поле, но отворено за натпреварување на трите соседни раси:
грчката, српската, бугарската, последната неизбежно ќе победи. Бугаризмот е
најопасен по Македонското население.“ Еве како овој Французин ја доживеал и
посведочил “Македонската голгота“ предизвикана од налетот на анти-макеоднските
пропаганди на соседните држави наведувајќи ги нивнитеглавни “аргументи“ со кои
се борат за присвојување на овој народ (ова е цитат насловен - “Македонската
народност“ од неговата книга со белешки):
“Во сите рамнини на Македонија живеат селани што зборуваат словенско наречје,
со грчка православна вера и која главно има етнички надворешен изглед вообичаен
за словенските народи. Тие несреќни суштества имаат ни малку завидлива
привилегија на нив да полагаат право дури три различни народности.
- “Македонците, велет бугарите, се бугари. Тие го имаат нашиот јазик и срце. Во
Големата Бугарија, производ на Санстеганскиот договор, живеат сите христијани од
Европска Турција. Под бугарско име, жртвите на Берлинскиот договор се бореле
против Турскиот јарем.“ - “Македонците се Срби, одговара исто така распален глас.
Царството на Душан Велики ја опфаќало целата Македонија. Српското име се
споменува во книжевноста и на спомениците што ја преживеале турската влас.
Македонскиот јазик не е бугарски како што тврдат незналиците со лоши намери,
тој е старо српски, заостанат српски јазик. Дали впрочем сте виделе некогаш дека #
Бугарите празнуваат слава? А Македонците тоа го прават.“
- “И ете ги Грците кои изјавуваат дека Македонците, ако не се со хеленско потекло
и јазик, барем нивната култура е хелинизирана, “Народноста не ја создава крвта,
туку духот“- велат тие. Словенските варвари што јанаселуваат Македонија,
ги организирала и воспитала Грчката империја, а грчката црква ги преобратила.
За нив може да се каже дека се грци како што се вели за Французите дека се Латини.“
Но, добронамерниот набљудувач ќе оди подалеку од овие пристрасни тврдења.
Тој лесно ќе констатира дека - ако Македонецот многу им е сличен на балканските
Словени, тој нема потполно ништо хеленско. Уште повеќе, ако во извесни обичаи,
вероисповеста и јазикот личи на Бугаринот, во другите е сличен на Србинот а не се
идентификува сосем ниту со едниот ниту со другиот. Впрочем, тоа што некого го
прави Бугарин, Србин или Грк, тоа е - повеќе од етничката или јазичната
особеност - свест дека има своја националност и дека учествува во организиран
национален живот. Значи дека народот за кој станува збор јасно се разликува од
трите други во тоа што ниту има национална свест ниту национален живот идентичен
на останатите три народи. Прашајте го селанецот од околината на Острово или на
Битола, што е. Вo 90% од случаите ќе ви одговори : “МАКЕДОН“.
Затоа добронамерниот набљудувач ќе го определува одделно ова население на кое,
изгледа, најдобро би му одговарало просто името - “Македонци“.“
Edmound Bouchie De Belle "La Macedoine et Les Macedoniens" Paris, 1922